Ishte fillimi i vitit 1978, unë isha vetëm 18 vjeç dhe nuk kisha përfunduar as vitin e parë në profesion. Rreth orës 17.30 të mbrëmjes, ndërsa prisnim trenin për t'u nisur në stacionin e Basmanesë, unë po qëndroja pranë lokomotivës me zotërinë tim në atë kohë, M. Ali Kütükçeken (e kujtoj me respekt, ishte tip i imët, ai ishte 25 vjeç në atë kohë). Një zotëri dhe një zonjë e vjetër erdhi tek ne.
- Djali im, ku janë shoferët e këtij treni?
- Ja, xhaxha, ne jemi shoferët e këtij treni.
- Djali, mos u tall me mua, je kaq i ri, qenke femije!
- Po xhaxhi, ne jemi makinistë.
- Shko zonjë, shko, më mirë të shkojmë në stacionin e autobusëve, trenat janë në duart e fëmijëve!
Siç mësuam më vonë, xhaxhai ynë, një hekurudhor që doli në pension vite më parë, duhet të ketë vendosur që ne nuk i përshtateshim tipit të vjetër të makinistëve që ai ishte mësuar, kështu që hoqi dorë nga ekspresi i Izmirit që do të merrnim ne. Kur e kujtoj këtë kujtim, gjithmonë buzëqesh dhe ndjej një krenari të hidhur, si ndoshta makinistja e parë e re e Turqisë.
...
Në foto, Yusuf Sünbül (majtas) dhe mjeshtri i tij Mehmet Ali Kütükçeken janë duke pritur që treni i tyre të niset në stacionin Basmane me lokomotivë të tërhequr nga DE 1978 24 në 000.
Jusuf Sunbul
Burimi i krenarisë së TCDD...
Faleminderit për historinë e bukur.